Crisis? Doe niet te snel je beleggingen van de hand
Mijn mailbox toont een bericht van de bank met de onheilspellende titel ‘Effect van de oorlog in Oekraïne op jouw beleggingen’. De ernst van de situatie vraagt om ‘uw’, vind ik, maar een huisstijl dient nu eenmaal secuur gevolgd te worden, doortutoyeren dus tot het bittere eind. ‘Beleggingen van de hand doen in tijden van crisis is onverstandig’, legt de bank me in het schrijven uit. ‘De historie laat zien dat als markten geraakt worden door geopolitieke gebeurtenissen, zoals oorlogen, aandelenkoersen het slechte nieuws snel verwerken.’
Ook elders word ik door beursexperts gerustgesteld. Er is immers niets veranderd aan mijn (lange) beleggingshorizon, ik moet gewoon vasthouden aan mijn plan. Ik verdiep me in grafieken die laten zien dat het historisch gezien inderdaad beter is te blijven zitten dan te verkopen, zelfs als alles instort.
Vermogensbeheerder Schroders zocht bijvoorbeeld uit dat wie na de beurskrach van 1929 niets deed, na 15 jaar het verlies had ingelopen. Wie verkocht en koos voor cash, moest 34 jaar wachten tot het vermogensverlies was ingelopen. Wie bleef én ook nog eens rustig wat koopjes bijkocht, was na 6 jaar weer boven Jan. Voor die laatste strategie geldt uiteraard dat je die middelen dan wel moet hebben.
Stalen zenuwen en 1929; mijn gedachten maken een sprong naar een boek dat ik een tijdje geleden heb gelezen. Na wat speurwerk in de boekenkasten vind ik het terug: De Amerikaanse prinses, door Annejet van der Zijl. Een machtig verhaal over socialite Allene Tew (1872-1955), die roerige tijden met bijzondere veerkracht wist te doorstaan.
Ze werd steenrijk, vooral door haar derde huwelijk (van in totaal vijf). Na de beurskrach in 1929 verdampte haar kapitaal, dat voor een groot deel in aandelen zat. Maar Tew piekerde er niet over haar aandelen ‘voor een grijpstuiver’ te verkopen, zoals zoveel anderen deden. Nu scheelt het dat ze wat stadsvilla’s en buitenhuizen van de hand kon doen, maar toch moest ook zij de tering naar de nering zetten.
Ze verhuurde haar appartement als ze er zelf niet was. En in plaats van een nieuwe garderobe kocht ze een hoed, onder het motto ‘I think a hat (is) most important for a woman, you can wear an old dress if the hat (is) new’. Uiteindelijk wierp die werkwijze vruchten af: door haar aandelen vast te houden, bewoog ze vanzelf mee met de koersstijgingen en was ze eind jaren dertig alweer een van de rijkste vrouwen van Amerika.
Daarom dit advies, want de bank geeft het niet: lees een inspirerend boek, koop een hoed en houd uw hoofd koel.
Artikel FD