Tweezijdig: de traditionele kolen, olie en gas energie heeft geen private investeerders nodig, dat is waar.
Maar andere kant: de vervangende technieken kunnen niet genoeg investeerders vinden.
Het verhaal achter supergeleidende kabels begint eind jaren 80, als supergeleiding bij relatief hoge temperaturen mogelijk wordt. Dan ben je nog steeds met vloeibare gassen aan het koelen, hoor. Supergeleiding is het fenomeen dat een materiaal geen weerstand tegen stroomdoorgang meer heeft. Het is door onze eigen Kamerlingh Onnes ontdekt. De techniek beloofd een sterke efficientieslag voor energietransport, meer vermogen over minder draad, kleinere apparatuur, minder verlies, beter voor eigenlijk alles.
Maar zoals zo vaak heel erg duur. Een grootverbuiker is de deeltjesversneller in Zwitserland, van het CERN.
Er zijn een paar clubs mee bezig. Twee, misschien drie zijn echt vooruit, voor zover ik weet, met de tweede generatie High Temp Superconducting Wire. Er is SuperPower, deze onderneming is in 2011 door Philips NV aand Furukawa verkocht. Philips ontwikkelde de techniek voor haar MRI scanners.
In een andere zit ik, Superconductor Technologies, Nasdaq:SCON. Die zijn nu bezig met de bouw van een productielijn om hun Conductus draad op grote schaal te maken, terwijl potentieele klanten een evaluatie doen.
Er is ook nog Luvata, weet ik niks van, maar zijn wel leverancier voor het CERN.