quote:
Overigens is de situatie omtrent Alex02 dat de regering van het eiland hem permanent heeft verbannen, tot vreugde van sommigen en verdriet van velen. Hij is samen met Louis, een trouwhartig eilandbewoner, vertrokken naar de haven met medeneming van al zijn spullen, waaronder een hengel en harpoen. De hulpvaardige hand van Louis...ja...die werd niet echt gewaardeerd - de regering vond het niet grappig en Louis zit even vast. Hij zal wederkeren!!
Alex daarentegen is op zijn boot gestapt en is afgevaren met onbekende bestemming, hengelend naar de grote vissen en met zijn harpoen in de aanslag om eventueel gespuis direct af te kunnen weren.
Zo bleven Voda, mw. Vollebeurs en ondergetekende achter. Voda vermaakt mw. Vollebeurs met wat motortechniek en -rijlessen. Ze kirt van genoegen hoor ik op afstand. Een beetje te luid als je het mij vraagt...
Ikzelf ondertussen zoek een boek in de eilandbibliotheek over Voorspel & Winnen in de Liefde om aan fvmetelen te kunnen geven. Deze belangwekkende taak brengt me de broodnodige rust. Ik ben namelijk verward door Bart en moet nadenken over miljarden en de mogelijke aanschaf van kuikens. Mocht ik eruit zijn...dan hoort u mij.
Voda en mevrouw Vollebeurs zijn teruggekeerd van hun motorritje. Voda verdwijnt onmiddellijk in zijn tent en zet zijn laptop aan om de beurskoersen te volgen. Het schijnt dat hij nogal veel aandelen van een Engels biobedrijf in zijn portefeuille heeft en er worden elk moment halfjaarcijfers verwacht. Voda verwacht er veel van en rekent zich al weken rijk.
Mevrouw Vollebeurs is moe. Ze besluit om even aan de waterkant een beetje te gaan uitrusten. Als ze daar een tijdje zit, ziet ze in de verte een stip op het water, die langzaam dichterbij komt. Ze is nieuwsgierig en blijft nog even zitten. De stip wordt steeds groter, het blijkt een roeiboot te zijn die langzaam maar zeker de kust van het eiland nadert. Niet veel later komt de sloep aan land. Een oude man met een lange baard stapt moeizaam uit de boot en begroet haar in het Engels: “My name is Braber and I come from The Netherlands”.
Mevrouw Vollebeurs is volledig verrast. Ze spreekt niet zo goed Engels en zegt: “Me is Mrs. Vollebeurs and I woon here met Voda and a paar other guys. What come you do on this eiland?´’
…….
Bij terugkomst bij de plaggenhut moet ik om de roestige motorfiets van Voda lopen alvorens mijn teenslipper blijft haken in een lange en harige baard. Ik ga plat. Na een welgemikte trap tussen mijn ribben van mw. Vollebeurs kom ik bij bewustzijn en zie aan wie de baard toebehoort. Het is, het is...braber! Allemachtig waar komt die ineens vandaan? Ik besluit 'm toch maar wat te drinken aan te bieden. Het is al bijna bier-over-vijf. Ik gris een Westmalle Tripel uit de koelkast, duw Voda weg bij mijn vrouw en ga naast Braber zitten. "Zeg...braber...wat vindt u er zo van...van deze rode dag. En wat verwacht u na de cijfers?"...
De oude man keek eens om zich heen en nam een slok van zijn lievelingsbier. Dit eiland, waar hij zomaar verzeild raakte leek wel het paradijs. De tropische sfeer, de prachtige natuur en een krat Westmalle Tripel in zijn nabijheid, wat kon hij zich beter wensen. Braber besloot hier te blijven. Voda was nog wel niet oud, maar de rest was allemaal nog een stuk jonger. Die zouden wel voor hem zorgen.
“Sorry Vollebeurs, dat mijn baard in de weg hing en dat je zo’n vreselijke smak maakte. Gaat het al wat beter met je? En wat ik van deze rode dag vind en wat ik van de cijfers verwacht?”
Ik vond het nogal veel vragen gelijk, maar wilde Vollebeurs toch wel mijn mening geven. Hij schonk immers ondertussen nog een Westmalle Tripel voor me in.
Ach, een rode dag, ik heb er al zoveel gekend. Maar zoals er na regen altijd weer zonneschijn komt, komt er na een rode dag altijd weer wel een groene. Je moet het op langere termijn zien. En wat ik van die cijfers verwacht? Nou, eerlijk gezegd interesseren die cijfers mij niet zoveel. Ze zullen goed zijn, daarvan is iedereen wel overtuigd. Belangrijker is natuurlijk de outlook. Wat staat er dit jaar te gebeuren en wat zijn de vooruitzichten voor de jaren daarna.
Voda kwam ook bij ons zitten, het was half 6 geweest en de koers van “zijn” Novacyt was blijven steken op 12,00 euro. Ik vond die Voda best een aardige kerel. Typisch zo’n man die heel zijn leven op één of ander kantoor gewerkt heeft.
Een half uurtje later riep mevrouw Vollebeurs ons aan tafel en vroeg of ik Caribische kip lustte?
Ik had honger na de lange roeitocht en ik ben toevallig een liefhebber van kip. Ik vroeg mevrouw Vollebeurs waar ze de kip vandaan had gehaald, want er waren immers geen supermarkten op het eiland. “Zelf gekweekt”, vertelde ze trots. “Met dank aan vriend Bart”. Die had namelijk voordat ze hierheen vertrokken een mandje kuikens naar haar toegestuurd en die waren nu rijp voor de pot. Het eten smaakte fantastisch: geweldig lekkere kip, klaargemaakt door een onovertroffen kokkin. Ik had het niet beter kunnen treffen.
Mijnheer Voda had geen trek. Hij was zenuwachtig en niet met zijn gedachten bij de les. “Ik ga maar eens vroeg slapen”, zei hij. “Morgen is het weer vroeg dag en ik kan niet wachten tot de cijfers om 8 uur bekend worden. Welterusten allemaal”.