Misschien schreef op 20 april 2021 09:19:
[...]
Lieve Jan,
Ik spreek uit ervaring, ik kreeg rust vanaf mijn beslissing om het traject van hoop en vrees af te slaan. Geen artsen meer aan je bed die zorgelijk kijken of onderzoeken doen die een kwelling zijn en ik ben een harde hoor, als ze vragen doe ik u pijn zeg ik : wat is pijn"?
Ik lag boven, mijn man en dochter beneden en kwamen samen naar boven. Ze zullen we maar stoppen vroegen ze mij? Ik dacht dat jullie het nooit zouden vragen antwoordde ik! Wim zei dat hij niet wilde dat ze nog gingen snijden, mijn dochter Lida zei : mama, ik kan het niet meer äanzien hoe Bram je na elke behandeling uit de auto moet krijgen, hoe ik je zere lijf moet insmeren omdat je onder de uitslag van de contrast vloeistof zit. Ik was opgelucht.
Ook ik weet niet of er een morgen is, vanmorgen is mijn bloed weer geprikt en ik hoop dat de vergif zijn werk nog doet. Maar ik heb nu gezegd, we werken na at 3 juni toe en dat is mijn uiterste dag.
Ik geniet en mediteert met oortjes in onder jullie muziek