Patroon
Het Paroolartikel van die zaterdag zette een lawine van gebeurtenissen in werking. Een van de voorspellingen in het een maand geleden verschenen boek Mijn meningen zijn feiten, van bovenstaande auteurs, kwam wel heel snel uit: dat steeds meer getrouwen zich van Baudet zouden afkeren.
Baudets kameraden Theo Hiddema en senator Paul Cliteur stapten op, maar ook zijn felste opponenten, onder aanvoering van Annabel Nanninga. Een koningsdrama – al is Baudets politieke lot nog niet beslecht. Vrijdag zei hij niet akkoord te gaan met zijn vertrek uit het partijbestuur. ‘Coupplegers’ hebben hem 'wederrechtelijk’ uitgeschreven bij de Kamer van Koophandel, aldus Baudet.
De antisemitische rant van Baudet tijdens het diner was explicieter dan wat hij eerder had beweerd, maar past in een patroon. Xenofobie en etnonationalisme zijn Baudet niet vreemd, aanvallen op het ‘cultuurmarxisme’ en de Joodse miljardair en filantroop George Soros staan al vele jaren op zijn repertoire, net als de dreigende ondergang van het Westen door een complot van de linkse elite waartegen alleen de zelfbenoemde ‘verzetsheld’ en zijn getrouwen de burger kunnen beschermen.
Leden van Forum voor Democratie tijdens een crisisberaad van het bestuur.BEELD ANP
Baudet is dus niet recent geradicaliseerd, hij is als leerling van de Leidse professor en ex-senator Paul Cliteur al lang veel radicaler dan nieuwkomers zich realiseerden die in de slipstream van zijn succes de provinciale of landelijke politiek zijn binnengemarcheerd.
Zijn stelling op de bijeenkomst in Tiel dat ‘alle domme negers’ tenslotte toch wel Europa zouden worden uitgeschopt als de EU eenmaal een ‘communistische staat’ zou zijn, en dat immigratie daarom even geen campagnethema meer voor hem was, sluit aan bij zijn opmerking in 2015 tegen schrijver Kiza Magendane dat hij ‘niet wil dat Europa afrikaniseert’ en juist ‘dominant blank en cultureel blijft zoals het is’.
Wel wist Baudet de meest extreme uitspraken binnenskamers te houden, terwijl hij naar buiten ter versiering deftiger taal gebruikte. Dan ging het over de oikofobie van de linkse elite of de ondergang van het avondland.
In de gesprekken ter voorbereiding van Mijn meningen zijn feiten dook de radicale Baudet wel af en toe op. Al in 2009 zei hij op een dronken avond in Parijs tegen vrienden dat er een strijd op leven en dood dreigde met de islam en dat moslims het Westen binnen afzienbare tijd zouden overnemen. De discussie liep zo hoog op dat het met een van hen tot een breuk leidde.
“Wat hij zei, paste niet in mijn idee over de open samenleving,” zei die vriend. “Iedereen kan Nederlander zijn, ongeacht religie of huidskleur. Op dat moment botsten onze ideeën dus definitief. Voor mij was het toen klaar.”
De strijd tegen de ander, de vreemdeling die binnendringt, met als oplossing de natiestaat en het behoud van de eigen cultuur, is de rode draad bij Baudet. Hij is gefascineerd door fascistische Franse filosofen van voor de Tweede Wereldoorlog. Een jonge historicus discussieerde regelmatig met Baudet over zijn object van studie: het nationaalsocialisme in Frankrijk. Hem viel op dat Baudet de Franse politicus en schrijver Maurice Barrès (1862-1923) bewonderde, een van de voorlopers van het Europese fascisme. Ook was hij enthousiast over Pierre Drieu La Rochelle (1893-1945), de schrijver die in de loop van de jaren dertig koos voor het fascisme en collaboreerde met de nazi’s.
‘Koude rillingen’
Eind 2015 schreef Baudet naar aanleiding van de bloedige aanslagen in Parijs op 13 november van dat jaar een vlammend stuk in het conservatieve tijdschrift Valeurs actuelles. Hierin trok hij een parallel tussen zijn tijd en het interbellum aan de hand van de roman Gilles van Drieu La Rochelle. Die roman is antisemitisch en anti-democratisch en de hoofdpersoon kiest – net als de schrijver van het boek – voor het fascisme.
‘Elke dag wordt er gevochten in ons eigen lichaam, talloze bacteriën worden vernietigd,’ schreef Drieu La Rochelle. ‘Alles in het leven wordt bereikt door middel van gevechten. Wie niet vecht, sterft.’
De rol van de bacteriën was weggelegd voor Joden. Baudet nam in zijn artikel de beeldspraak over, alleen verving hij Joden door moslims. De samenstelling van onze maatschappij veranderde door massa-immigratie en we naderden volgens Baudet het fatale point of no return.
De senatoren en leden van de provinciale staten die nu zo geschokt zijn over Baudets extreme uitlatingen waren misschien niet op de hoogte van zijn publicaties in Frankrijk of van zijn uitlatingen voor hij de politiek in ging. Maar ze lazen vast wel in de Volkskrant dat een verslaggever al in december 2016 ‘koude rillingen’ kreeg toen Baudet in een Rotterdams zaaltje voor het eerst sprak van ‘homeopathische verdunning’. Zoals hij het eerder had over ‘systematische verdunning’ van de ‘homogene bevolking’ door massa-immigratie.
En anders zaten ze in januari 2017 wel in de zaal bij het eerste congres van Forum, in de Tolhuistuin in Amsterdam-Noord. Daar beweerde Baudet – ver vóór zijn beruchte ‘Uil van Minerva’-toespraak – dat het ‘boreale’ Europa ‘in levensgevaar verkeerde’ en zelfs ‘dodelijk gewond’ was.
Dat begrip ‘boreaal’ was eerder door Franse rechtsextremisten als Jean-Marie Le Pen en Dominique Venner gehanteerd in plaats van de sinds de Holocaust niet meer gangbare term ‘arisch’.
‘Geen bewijs voor racisme’
Daarna zou nog een lange reeks volgen van, soms met gewichtige termen verhulde, soms ook minder verhulde, extreme uitspraken en tweets. Het waren uitspraken die volgens Baudet steevast door de media werden verdraaid of uit hun context gehaald. Mentor Paul Cliteur bleef hem loyaal steunen in zijn verwijten tegen de journalistiek, ook nu nog. In Trouw stelde hij deze week na zijn vertrek als senator dat journalisten ‘op een ongehoorde manier’ door het onderwerp zijn ‘geobsedeerd’. Hij hield vol: ‘Er is geen bewijs voor racistische, fascistische of xenofobe opvattingen.’
Thierry Baudet is zijn leven lang een buitenstaander geweest. Hij bouwde met Forum zijn eigen zuil. Daar kon hij zichzelf zijn, kreeg hij van niemand kritiek. Tot een week geleden. Even leek het erop alsof hij door geschokte partijleden zijn huis uit zou worden gezet. Maar Baudet lijkt de slag te hebben gewonnen. Zijn voornaamste critici, Annabel Nanninga, Joost Eerdmans Nicki Pouw-Verweij en ook zijn ex-geliefde Eva Vlaardingerbroek, zijn weg. Anderen als Theo Hiddema en Paul Cliteur hebben de politiek helemaal vaarwel gezegd.
Het lijkt hem allemaal weinig te deren. Als Eva Vlaardingerbroek Baudet bij WNL live op televisie laat weten dat ze zich tegen hem keert, lijkt hij even aangedaan, maar van echte introspectie is geen sprake. Wie zich van hem en zijn partij afwendt, bestaat niet meer voor Baudet. Hijzelf zit op de goede weg, anderen moeten dat nog ontdekken of zijn sowieso niet te redden.
Vier jaar geleden kwam Thierry Baudet als een veelbelovende jonge conservatief de politiek binnenstormen. Hij leek een vernieuwend alternatief voor de gevestigde orde, maar blijkt een rechtse radicaal die dat in kleine kring onbekommerd toont. De grote vraag is hoeveel aanhangers Baudet nu nog overheeft. Zal het genoeg zijn voor een of meer Kamerzetels?