Hans19 schreef:
Er zijn duizenden kleine beleggers die hun vingers gesneden hebben aan het Fortis-aandeel. Dit is het verhaal van een van hen.
Het zag er allemaal zo mooi uit in augustus vorig jaar. Herinnert u zich de glunderende gezichten nog van de Fortis-topmanagers toen ze uit de helikopter stapten die hen van Utrecht naar Brussel had vervoerd? De Nederlandse aandeelhouders hadden zojuist met een stalinistische score het stoutmoedige plan goedgekeurd om ABN Amro over te nemen, en de Belgische aandeelhouders stonden op het punt hetzelfde te doen. 'Fortis heeft ABN Amro binnen schot', kopte deze krant.
De sfeer van euforie had niet alleen de Fortis-top, maar ook mij in de greep. Ik besloot aandelen te kopen. Fortis werd een financiële grootmacht, kon op grote schaal kosten besparen en werd geleid door mensen voor wie duidelijk geen zee te hoog ging. Bovendien, de koers van het aandeel was al een paar jaar aan het stijgen. Het kon alleen maar beter gaan.
Diezelfde week verscheen ook een artikel met als kop 'Banken in greep van kredietcrisis'. En, toegegeven, ook Fortis had daaronder te lijden. De koers die al zo mooi gestegen was, zat tijdelijk in een dipje. Maar daar kon ik mooi van profiteren, dacht ik.
Na de aanschaf van de aandelen bekeek ik de koers uiteraard regelmatig. De tijdelijke inzinking waarvan ik verondersteld had dat het een dipje was, bleef duren. Maar dat vond ik niet abnormaal. De overname van ABN Amro zou immers een kapitaalverhoging vergen en die onzekerheid zorgde voor wat aarzeling in de financiële markten. Ik maakte me er niet al te veel zorgen over. Integendeel: de kapitaalverhoging bood me de kans om voor een prikje nog meer aandelen in de wacht te slepen van de bank die zich ongetwijfeld zou ontwikkelen tot het financiële powerhouse van de Benelux.
Onbekommerd trok ik in september op vakantie. Terwijl ik rondtrok in verre oorden, maakte Fortis de details bekend over de kapitaalverhoging. Het zou een monsteroperatie worden van 13miljard euro. Bestaande aandeelhouders zouden 15euro per aandeel betalen. Toen ik terugkwam van vakantie, was het aandeel al fors gedaald.
Ik kreeg een briefje van de bank met de vraag of ik wou deelnemen aan de kapitaalverhoging. Het advies van de bank luidde positief. Dat was geen verrassing: die bank was Fortis zelf. Maar ik had het advies niet nodig. Er was niet veel keuze. Als ik niet deelnam, kon ik mijn inschrijvingsrecht voor een habbekrats verkopen. Maar dan zouden mijn Fortis-aandelen wel verwateren: de winst per aandeel zou lager zijn en de koers ook. Om mijn participatie op peil te houden, moest ik dus intekenen. En dat deed ik met veel plezier, want mijn vertrouwen in het overnameproject was nog ongeschonden.
Begin november zakte Fortis naar zijn laagste peil in vier jaar. De aanleiding was een streng analistenrapport van UBS, waarin de rating van Fortis in één klap van 'buy' naar 'sell' werd verlaagd. Het verlies dat ik op de aanvankelijk gekochte aandelen had, was intussen al ruimschoots groter dan het voordeel dat ik boekte met de goedkope aandelen van de kapitaalverhoging. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Maar goed, het zou allemaal wel goed komen. De Belgische analisten noemden de koersreactie overdreven.
Echt ongerust begon ik me pas te maken in januari. Toen zakte het aandeel onder de 15euro. Een psychologisch belangrijke grens, want dat was de prijs waartegen de aandelen van de kapitaalverhoging werden verkocht. Dat prijsniveau heette toen een koopje te zijn. Nu waren niet alleen mijn veel te duur gekochte (daar was ik intussen wel van overtuigd) aandelen gekelderd, maar bleek ook het voordeeltje van de kapitaalverhoging als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Toch overwoog ik niet om te verkopen. Goed, maakte ik mezelf wijs, het duurt allemaal wat langer, maar ooit zal het wel weer goed komen.
Hoewel, de twijfel bleef knagen. Op een bepaald moment was mijn belegging meer dan een derde van haar waarde kwijt. Bovendien was het sentiment rond financiële aandelen zo negatief geworden dat beterschap niet direct in zicht was. Ik besefte dat het vele jaren zou duren voor de Fortis-aandelen weer op een behoorlijk niveau zouden komen. Als dat al ooit zou gebeuren. Verkopen dan maar? Nee. Want de dubbele vernedering om op het hoogtepunt gekocht te hebben en mogelijk op het dieptepunt te verkopen, wou ik tot elke prijs vermijden.
Tot elke prijs? Die prijs werd almaar hoger, want het aandeel bleef maar zakken. Na de grens van 15euro volgde die van 14euro. En daarna die van 13euro. Enzovoorts. Was er dan geen bodem? Ik bleef me optrekken aan analistenrapporten die het Fortis-aandeel koopwaardig achtten, met koersdoelen die ruim boven de 20euro lagen.
En toen kwam de dag dat Fortis 19procent verloor. Eerlijk gezegd: het raakte me niet echt. Ik had al zoveel doorstaan, dit kon er ook nog wel bij. Of ik ga verkopen? Ooit, ja. Gisteren steeg het aandeel met 3,51 procent. Hoop doet leven. (rmg)