Een antilliaanse vrouw komt binnen om een uitkering aan te vragen.
Ze wordt gevolgd door 15 kinderen.
"WOW", zegt de ambtenaar, "zijn die allemaal van u?"
"Ja, allemaal van mij." zegt de moeder, die deze vraag al duizend keer heeft beantwoord.
Ze draait zich om naar de kinderen en beveelt: "Sascha, ga zitten!",
en alle kinderen gaan zitten.
"Zo", zegt de ambtenaar, " dan vullen we nu samen de aanvraag in. Ik heb de namen van alle kinderen nodig."
"Dit hier is de oudste, hij heet Sascha."
"Goed, en de volgende?"
"Deze hier heet ook Sascha."
De ambtenaar fronst de wenkbrauwen, zucht, en schrijft verder.
De volgende zoon heet ook Sascha, net zoals de volgende vier...
Dan is de oudste dochter aan de beurt. Zij heet ook Sascha.
"Goed," zegt de ambtenaar, " ik neem aan dat alle kinderen Sascha heten?"
"Ja, dat maakt de zaak makkelijker." zegt de moeder. "Als de kinderen op moeten staan om naar school te gaan, roep ik: 'Sascha, opstaan!', en wanneer het avondeten klaar is, roep ik ook alleen 'Sascha, eten!' en dan komen alle kinderen aangelopen. Wanneer een van de kinderen de straat op rent, roep ik alleen maar 'Sascha, stop!' en alle kinderen blijven staan. De kinderen allemaal 'Sascha' noemen, was het beste idee, dat ik in jaren heb gehad."
De ambtenaar denkt even na en vraagt dan bedenkelijk: "En wat als je maar een kind wil roepen en niet de hele groep?"
"O, dat is heel eenvoudig, dan roep ik gewoon de achternaam!"
Ruud..