Goedemorgen allemaal.
Begin december ben ik met verlammingsverschijnselen opgenomen in het ziekenhuis, waarschijnlijk als gevolg van de val met de Harley.
Het was voor het eerst in mijn leven, dat ik voor langere tijd aan bed gekluisterd was. Verschrikkellijk! Niet kunnen lopen en maar amper kunnen bewegen. Heel langzaam verbeterde de situatie en eergisteren mocht ik eindelijk naar huis. Het gaat nog niet zoals het moet, maar volgens de specialist komt alles op den duur weer goed.
Ik zit nu voor het eerst sinds 4 december weer achter mijn computer. Het is een prettige, maar wel vreemde gewaarwording. Alles hier in huis is vreemd en stiekem heb ik heimwee naar de lieve verpleegsters, die me zo fantastisch hebben verzorgd.
Met de hoofdzuster van de afdeling waar ik lag, heb ik een hele goede relatie opgebouwd. Ze heet Vera en is 32 jaar jong. Niet verkeerd begrijpen alstublieft, we konden het gewoon erg goed met elkaar vinden en dat had zo zijn voordelen.
Telkens als de verpleegster vroeg of ik wat wilde drinken zei ik steevast:”Een whisky graag”. Maar dat werd natuurlijk telkens een kop koffie of thee.
Ik lag alleen op een kamer, want ik houd niet van veel drukte om me heen. Ik was dan ook helemaal niet zo blij als er bezoek kwam. Mijn vriendin, de kinderen, kleinkinderen, vrienden, buurtbewoners, noem maar op, allemaal met hele goede bedoelingen en meestal met een fruitmand, een bos bloemen, een dik boek of een doos chocolade.
Maar ik lust geen fruit, ik lees geen boeken en van chocolade krijg ik altijd kiespijn.
Eén bezoeker had het beter begrepen. Dat was mijn kleinzoon Willy. “Kijk eens Oop, wat ik voor je bij heb”, zei hij toen we met zijn tweetjes alleen waren. En hij haalde een fles Johnny Walker uit zijn tas. Ik had al een week geen druppel gedronken en kon de verleiding niet weerstaan. Gauw nam ik een slok uit de fles voordat Willy hem in het kastje naast mijn bed zette. “Goed gedaan jochie”, zei ik tegen Willy en met een grote grijns op zijn gezicht verliet hij de kamer.
Toen de verpleegster een half uurtje later kwam vragen of ik wat wilde drinken rook ze meteen wat er aan de hand was. Er werd mij duidelijk gemaakt, dat de huisregels het niet toelieten dat er alcohol in het ziekenuis werd genuttigd en de fles werd meegenomen.
De volgende dag stond Vera weer aan mijn bed. Ze had tegen de arts verteld dat Willy een fles whisky voor me had meegenomen en wat ze daar mee moest doen. Ze hadden daar samen eens hartelijk om gelachen, vertelde ze met blozende wangen en de dokter had haar gezegd dat een borrel voor het slapen gaan absoluut geen kwaad kon.
Zo kreeg ik voortaan elke avond een stevige borrel, die alle ongemak toch nog een beetje verzachtte.
Ik heb me in het ziekenhuis niet al te veel met de beurs bezig gehouden. Ik heb mijn portefeuille gelaten voor wat die was en ik zie nu, dat die in de afgelopen 6 weken zo’n 12 % meer waard is geworden. Dat is wel eens anders geweest, zowel in positieve als in negatieve zin.
Kort voordat ik in het ziekenhuis belandde, heb ik aandelen COIN gekocht voor $ 0,78.
Ik geloof in dat aandeel, niet alleen omdat ik een “groene” jongen ben, maar vooral om het grandioze idee dat achter deze onderneming zit. Even voor de duidelijkheid: Converted Organics (COIN) haalt etensresten op bij hotels, restaurants, ziekenhuizen, etcetera en verwerkt dat tot hoogwaardige kunstmest.
De afgelopen week kwamen berichten, dat COIN contracten had gesloten met Sam’s en Wallmart in Puerto Rico. De koers steeg naar $ 1,28, maar is nu weer teruggezakt naar @1,09.
Maar wat als er binnenkort een contact getekend word met Wallmart in the U.S.A.? Dan zal de koers naar grote hoogtes schieten, maar ook zonder zo’n contract lijkt mij een koers van $ 1,50 tot $ 2,00 voor de korte termijn zeker haalbaar.
Zoals steeds is dit advies er weer één zonder garantie, maar ik houd mijn COIN aandelen vast. Maandag in de beurs in Amerika gesloten, maar dinsdag koop ik nog een partij COIN bij.
Allemaal de beste groeten van Gerrit.