Afvalscheiding, plastic, en de manier van verpakken
Zoals iedereen weet, worden wij verzocht om afval te scheiden.
Groen, organisch afval, scheiden van niet organisch afval.
Papier scheiden van het het andere huishoudelijk afval, en met name het scheiden van plastics.
Glas is het gemakkelijkst, en voor iedereen herkenbaar.
Het onderscheid tussen wit glas en rood of groen is niet zo moeilijk.
Wat wij lezen dat de metalen doppen verwijderd moeten worden bij het glas is al verkeerde voorlichting:
Waar laat je deze doppen dan? Hier is geen aparte bak voor dus belandt het bij het restafval, en wordt het verbrand.
Wanneer het bij het glas belandt, wordt het wel gescheiden en hergebruikt dankzij een simpele mechanische scheiding, de techniek is daar, maar de voorlichting aan de consument ontbreekt.
Scheiding van plastic van het overig afval is een goed initiatief, maar faalt op dit moment.
Het overgrote merendeel van het gescheiden plastic wordt op dit moment verbrand omdat de kwaliteit te slecht is om het te recyclen.
Oorzaak:
Er is teveel biologisch afbreekbaar plastic in omloop, en het vervuilt het “zuivere” plastic zodanig dat het gezamenlijk product onvoldoende samenhang heeft om er nog andere producten van te kunnen maken.
Plat gezegd; gerecycelde paaltjes vallen binnen no-time uit elkaar.
Een oplossing:
Leer de consument het verschil zien tussen afbreekbaar plastic, en niet-afbreekbaar plastic.
Of; maak de regel dat plastic verpakkingsmateriaal afbreekbaar moet zijn.
Of: geef de verschillende soorten plastic een kleurtje mee.
Kort gezegd, het balletje is nog steeds niet gevallen bij de overheid, en ook niet bij de verpakkingsindustrie.
Gelukkig zijn de vrij verkrijgbare poepzakjes voor de hond wel afbreekbaar.
Op iedere hoek kun je ze uit de automaten trekken, maar waar wordt de biologisch afbreekbare poep gedeponeerd?
Deze pure compost, waar de aarde en onze wormen/insecten om schreeuwen wordt in de bak voor restafval gedumpt, en dus verbrand.
Een schijtende kat in de bosjes doet het dus tien keer beter.
Wanneer je naar de supermarkt gaat, en de duidelijke keuze maakt voor biologische groente en fruit, dan zakt je broek echt af, als voorbeeld neem ik Albert Heijn:
Albert Heijn heeft de keuze gemaakt om het onderscheid tussen biologisch- en niet biologische groenten en fruit te kenmerken door een bijzondere verpakking die bij de kassa herkenbaar is:
Biologisch, wat in massa toch al snel dubbel zo duur is dan niet-biologisch wordt extra belast met een niet-afbreekbare plastic massa.
Logisch toch? Courgettes, prei, aubergines, bloemkool, etc. kun je los pakken, en worden bij de kassa herkend.
Biologische producten moeten een speciaal kenmerk dragen voor de kassa, jawel ze zijn minimaal dubbel zo duur, en ja dat doen we met een extra omhulsel van plastic.
Ik begrijp dat dit niet de weg is, en AH worstelt met het dilemma.
AH overweegt een tattoo op “schone producten”, maar vindt het op dit moment nog te duur t.o.v. de niet belaste plastic belasting.
Ik overweeg om alle kenmerken vóór de kassa te verwijderen, en een tattoo van Satudaro op mijn bovenarmen.
p.s wildplassen tegen een boom is uit ecologish oogpunt de beste bijdrage die wij als mensheid op dit moment te bieden hebben voor onze natuur.