Hallo,
Ik ben Anouk, dochter van Girlnod aka Pierre.
Meer dan 17 jaar geleden is mijn vader overleden. Op het moment toen hij overleed was ik 6 jaar oud. Ondertussen ben ik 23. Elk jaar bezoek ik het forum en lees ik de reacties van de andere leden, helaas zijn er veel leden momenteel er niet meer en ik weet ook niet of iemand dit bericht gaat lezen maar ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt. Dit forum bezoeken doet me altijd goed, om te zien hoe veel mensen door mijn vader geraakt waren, maakt niet uit hoe klein de interactie was. Elk verhaal dat ik hoor over mijn vader, hoe klein dan ook, laat mij inzien wat een geweldige man hij was.
Ik vind het jammer dat ik hem nauwelijks gekend heb, dat ik zo jong was toen hij stierf en ik mis hem nog elke dag. Elke dag dat ik zonder hem leef doet nog steeds net zo veel pijn als de dag dat hij van me afgepakt werd. Het is momenteel moeilijk om dit bericht te typen omdat sommige wonden nog niet helemaal gedicht waren.
Papa stierf op 23 augustus 2004. Wij waren net enkele uren op vakantie toen het gebeurde. Ik was alleen met hem want we waren onderweg terug naar het huisje en hielden een wedstrijd met mama. De eerste die thuis was zou de hond moeten uitlaten. Halverwege de wandeling naar het huisje viel papa neer. Hij stond toen rustig op en liep met me verder. Enkele meters verder viel hij weer neer, maar deze keer bleef hij liggen. Ik was jong en wist niet wat er gebeurde. Ik probeerde hem wakker te maken maar hij reageerde niet. Ik weet nog dat ik mijn longen uit mijn lijf schreeuwde. Dat ik mama riep omdat papa was gevallen. Mensen kwamen naar mij toe en probeerden papa de reanimeren. Mama kwam aangerend en ondertussen hadden enkele mensen mij in hun huisje meegenomen zodat ik niet hoefde te zien wat er buiten gebeurde. Na een tijdje liep ik zelf terug naar buiten. mama was spierwit en ze waren nog steeds met papa bezig. Ik weet niet hoe lang het duurde maar het voelde aan als een eeuwigheid. Uiteindelijk kwam een ambulancebroeder naar mijn moeder toe en vertelde haar dat papa helaas was overleden. Toen ik dat hoorde stortte mijn hele wereld in. Ik was toen al veel mensen kwijt geraakt en ik wist wat de dood inhield. Dat ik mijn vader nooit meer zou kunnen knuffelen om met hem zou kunnen praten deed me zo veel pijn, nog steeds.
Naar mate dat ik ouder werd begon ik steeds meer te merken hoe erg ik hem mis. Ik zou zo graag alles met hem willen delen en met hem willen bespreken. Wanneer ik een nieuwe levensfase in ga dan mis ik hem heel erg. Ik had graag gehad dat hij me had kunnen zien. Dat hij zag hoe ik de middelbare school had afgemaakt, dat hij erbij was voor mijn gala. Dat hij had kunnen zien hoe ik mijn rijbewijs had gehaald. Ik wou dat hij mijn vriend had kunnen ontmoeten, die 2 zouden echt 2 handen op 1 buik zijn geweest. Mijn vader zal me nooit zien trouwens of kinderen krijgen en die gedachte doet me altijd pijn.
Ik heb regelmatig dromen over hem, hele gedetailleerde dromen over hoe hij met me naar een trouwjurk gaat zoeken, dat hij me naar het altaar brengt en wij onze vader-dochterdans hebben. Hoe hij mijn toekomstige kinderen zou vast houden en er allemaal leuke dingen mee zou doen. Dat hij me verteld dat hij trots op me is en dat hij van me houdt. Altijd als ik dan wakker word dan mis ik hem nog meer en wou ik dat de droom werkelijkheid was.
Papa zijn urn met de as staat op mijn kamer en ik knuffel de urn regelmatig omdat ik dan voor mijn gevoel dichterbij mijn vader ben. Ik heb een tattoo op mijn rechterarm met mijn vaders handtekening en de zin "shit happens". Dat was een gezegde dat mijn vader altijd zei. Ik heb ook een ketting met een hartje, in dat hartje zit zijn as. Ik voel me daardoor toch dichterbij hem en dan voel ik me beschermd.
Bedankt voor diegene die dit lezen, dat ik mijn verhaal had mogen doen.
Papa word nog elke dag gemist maar ik hou nog steeds zielsveel van hem en ik hoop hem ooit in de hemel tegen te kunnen komen.
Anouk.