Het leuke is dat deze kosten opvallen zodra het 'veilige' obligatierendement zo laag is als nu. Als het rendement hoger is, dan hoor je veel minder van deze geluiden. Zelfs als het rendement van de vermogensbeheerder minder is dan dat bij een simpel obligatiefonds. Het lijkt er zo dus op alsof indirect de vermogensbeheerder nu wordt afgerekend op de hoge obligatiekoersen, en de daarmee samenhangende lage rente. Terwijl het werkelijke probleem is dat de kosten geen verhouding hebben met de prestaties in vergelijking tot een benchmark.
Bij de oplossing die door Marcel wordt aangedragen, zelf op zoek gaan naar spaarrekeningen of obligaties, houdt in dat je een deel van het vermogensbeheer weer zelf moet doen. Terwijl je die energie, zorgen en kennis nu juist wou uitbesteden. Dat is net zoiets als zeggen dat als een aandelenfonds te duur is, je beter zelf kunt beleggen in aandelen, terwijl je nu juist voor een fonds (of vermogensbeheerder) kiest om niet zelf die specifieke keuzes te hoeven maken.
In mijn ogen zou een betere oplossing zijn dat de vermogensbeheerder voor het grootste deel afgerekend wordt op hoe hij presteert in vergelijking met een benchmark. En dan mag hij best een groot deel van de meerwaarde hebben. Weet hij een spaarrekening te vinden die meer rente geeft? Nou, dan mag hij best een flink deel van die extra rente krijgen. Weet hij met risicovolle aandelenbeleggingen een paar % meer rendement te behalen dan de benchmark voor die categorie? Dan mag hij ook van die paar procent een groot deel zelf houden.