Geluk zit in jezelf, en als je het buiten jezelf gaat zoeken vind je het (uiteindelijk) niet, hoe rijk je bent, hoe mooi je woont...
De Nederlandse Randstad met zijn Schiphol en 24/7 verkeerslawaai vind ik persoonlijk een ramp om in te wonen, maar ja: familie in de buurt...
Zuid-Frankrijk in de wintermaanden: daar wonen in loeidure appartementen aan zee allemaal mensen, 'die het gemaakt hebben'.
Aldus de uiterlijke schijn.
Maar: wát een droevige blikken, wát een treurnis alom...
Honderden stellen heb ik al gesproken: Zuid-Frankrijk, Noord-Spanje, Zuid-Spanje, Algarve-Portugal, en bijna allen hebben die tweedeling: 'ja, mijn man wil hier wel permanent wonen, maar dan mis ik mijn (klein)kinderen, kennissen, vrienden'.
Een zoon werkt en woont in Luxemburg, een ander in Zwitserland/Italië en ja: met wat koekeloeren op Facetime bouw je écht geen band...
Maar waarom zou je ook een band willen bouwen, in deze tijd? Alles wordt steeds beweeglijker, steeds vloeibaarder.
Ik houd mij maar vast aan de woorden van mijn vrouw: 'het leven nét een film: nu verschijnt de één, die verdwijnt, en komt er weer een ander in beeld'.
Best wel prettig leven zo...
Want steeds weer dat afscheid nemen, als je 'een band hebt': niet leuk...
En dat maakt het ook veel makkelijker, om zélf eens een paar maanden op pad te gaan: het huishouden verplaatsen -:)