rationeel schreef op 28 oktober 2020 09:16:
Facebook en Twitter de nieuwe censors
LEON DE WINTER
Het verhaal over de laptop van Hunter Biden komt in de media nauwelijks aan de orde. Hunter is de zoon van Joe, en de e-mails die op de laptop staan geven een weinig verheffend beeld van de manier waarop de familie Biden zich heeft verrijkt. Er is geen twijfel aan dat de e-mails echt zijn, en dat de laptop ook echt van Hunter Biden was, maar de meeste media beweren zonder bewijs dat de laptop niet authentiek is, en dus vermijden ze het thema.
Er is één onuitgesproken reden waarom de media zo terughoudend zijn: de laptop is een gevaar voor Joe Bidens reputatie. Hij baseert, voor zover hij zichtbaar is, zijn campagne op de gedachte dat hij een ’schone’ huisvader is, een ’regular Joe’, en dat is een leugen.
Biden is al 47 jaar politicus. Hij is een man in het centrum van het establishment, hij is acht jaar vicepresident geweest, en kent de trucs die het hem mogelijk maakten om verkiezing na verkiezing – van 1973 tot 2009 – als senator de kleine staat Delaware te vertegenwoordigen.
Hunters e-mails laten zien dat hij toegang tot zijn vader ’verkocht’ aan onder meer Chinezen, Russen, Oekraïners. Daarvoor vroeg en kreeg Hunter miljoenen. De figuren die die bedragen neertelden, waren geen filantropen; ze betaalden voor een bezoek aan de vicepresident van Amerika. Joe was daartoe bereid, zo tonen de e-mails aan, in ruil voor een deel van de poet.
Desinformatie
Als de laptop van een zoon van Trump was geweest, hadden de media luidkeels elk detail van de harddrive gepubliceerd, toegelicht, besproken, en veroordeeld, zonder enige schroom. Maar het gaat om de zoon van Joe, en nu zijn de media terughoudend. De laptop, zo zeggen ze, is een Russische desinformatiecampagne – waarvoor geen enkel bewijs wordt geleverd.
Facebook en Twitter besloten berichtgeving over de laptop te onderdrukken. Dat is niet uniek: inmiddels worden veel berichten onderdrukt die afwijken van de ideeën en opvattingen die samenhangen met de heersende ideologie op universiteiten, in Hollywood en de progressieve media. Daarmee zijn Facebook en Twitter geen open arena’s meer, maar uitgevers met een beleid over wat openbaar gemaakt en doorgegeven kan worden.
Wat ooit de bedoeling was van de nieuwe ’social media’ – een open markt van communicatie, een vrij digitaal gebied waar eenieder welkom is – hebben de techbaronnen ondergeschikt gemaakt aan het belang van de progressieve agenda; de baronnen behoren tot hetzelfde sociaal-culturele establishment als de mensen die de progressieve politieke arena bevolken – zonder terughoudendheid steunen ze elkaar.
Verbergen
De nieuwe censors schermen met oordelen over wat nieuws is, over wat feiten zijn, en verbergen zich achter regels over ’community guidelines’, die meningen onderdrukken die in oppositie zijn tegen de nieuwe axioma’s over ras en gender, de twee hoofdthema’s van nieuw links.
De digitale censors gaan nog veel verder. Berichten over Covid-19 met verzet tegen lockdowns worden ook weggefilterd of onderdrukt, zelfs als ze afkomstig zijn van hoogleraren met een eersteklas reputatie. Daarmee scharen de nieuwe media zich naast de meerderheid van de bestaande media als propagandaorganen tegen onwelgevallige stemmen die de ideologieën van de (politieke) elites aan de kaak stellen – daarbij hoort kennelijk ook verzet tegen een lockdown.
Nadat de oorlog om de populaire cultuur, om controle van de bestaande media en van de studierichtingen aan universiteiten door links is gewonnen, bleken de nieuwe digitale media een bron van onrust en opstandigheid te vormen, een laatste gebied van dissidentie in een linkse wereld die uniformiteit eist en waarin een lastige, afwijkende opmerking een ’micro-agressie’ wordt genoemd. Met een mogelijke nieuwe zege van Trump als ultiem angstbeeld hebben de baronnen van de nieuwe media besloten hun platforms te filteren en dissidentie te onderdrukken onder het mom van fake nieuwsbestrijding. Vrijheid van meningsuiting, zo essentieel voor de Amerikaanse samenleving, is niet vanzelfsprekend in de nieuwe digitale media – nadat in de andere media conservatieve stemmen zo goed als verdwenen zijn.
Verdedigingslinie
Een massieve coalitie van de krachten in de oude en nieuwe media hebben zich opgesteld in een verdedigingslinie rondom Joe Biden, de man die de indruk wekt zowel geestelijk als lichamelijk niet bij machte te zijn het presidentschap van Amerika te kunnen dragen. Over Joe’s zichtbare zwaktes geen kritisch woord, evenmin een woord over Hunters laptop.
In ons land gaat het in de media niet veel anders dan in de VS. Daarmee doen de media zichzelf geen dienst; als actieve anti-Trumpers kunnen ze zich net zo vergissen als in 2016 aangezien ze niet openstaan voor wat Trumps aanhangers beweegt. Ze voeren dezelfde strijd als de Democraten, hun geestverwanten, tegen traditionele en conservatieve Amerikaanse waarden, en ondergraven het ernstige verwijt van racisme door het naar elke tegenstander te brullen.
Het woord dissident, ooit gebruikt voor de dwarsliggers in de Sovjet-Unie, is toepasselijk voor de Amerikanen die zich niet bij de linkse censuur en de linkse meningenmachines neerleggen. Als Joe wint, zullen ze in de schaduw van de samenleving moeten opereren.