Wie zijn de aanjagers van dit politiek-correcte activisme?
„Policor is een tango tussen een klein clubje activisten en beleidsmakers, die bang zijn om de tijdgeest mis te verstaan. Dat is het malle eraan: hoe kunnen deze ingrijpende veranderingen zo snel plaatshebben, terwijl ze niet worden gedragen door een meerderheid? Het verschil met soortgelijke activisten bij sociale wetenschappen uit de jaren 80 en 90 is dat die destijds in de periferie zaten. Maar de laatste jaren zijn op de universiteiten functies gecreëerd, zoals die van diversity officer, die aansluiten bij dat activisme. Die diversity officers doen ertoe, ze zitten aan tafel bij het college van bestuur en als zo iemand pleit voor een ’veilige campus’ zal het cvb dat natuurlijk onderschrijven want wie is daar nou niet voor? Maar ze beseffen niet dat achter dat begrip ’veilig’ een heel wereldbeeld schuilgaat. We hebben het niet over een bewaker die studenten beschermt tegen dieven en verkrachters. Het gaat om sociale en culturele veiligheid: studenten moeten in hun safe spaces beschermd worden tegen ’schadelijke en kwetsende’ ideeën. Zo sluipt activistisch gedachtegoed de universiteiten binnen en raakt het geïnstitutionaliseerd. Het zijn niet zozeer de wetten die veranderen – we hebben immers nog altijd de vrijheid van meningsuiting – maar de zeden. Het bestaan van wit privilege, van systemisch en impliciet racisme, is een nieuw dogma. Het is niet meer de vraag óf daarvan sprake is, het staat vast dát er sprake van is. ”