Beste HJ,
jouw nadere uitleg verdient een eerlijk en uitgebreid antwoord.
Ik denk dat de kategorie 'drop-outs' die jij op het oog hebt niet in het verhaal van Van Dam past. Deze mensen (de 'afgedankte' oudere werknemers) zijn immers het grootste deel van hun leven wél rendabel geweest. Ze hebben belasting en premies betaald en zijn nu, in deze omstandigheden, ineens overbodig.
Dit verschijnsel doet zich vooral voor sinds de crisis toegeslagen heeft en bedrijven massaal van vooral oudere werknemers proberen af te komen. Vóór die tijd werd een oudere werknemer met een goede staat van dienst, die niet meer goed mee kon komen, meestal afgevoerd via de WAO. Hij kon dan zijn eigen huis houden en de stap terug was niet zo verschrikkelijk groot. Deze mensen vonden heel vaak nuttige bezigheden in plaatselijke verenigingen, tuinwerk en burenhulp. Vrijwilligerswerk drijft voor een deel op deze mensen.
De overige oudere werklozen komen voor een deel ook weer aan de bak. Ik weet van een aantal dat ze part-time werken en inspringen op drukke tijden, vaak zelfs bij hun vorige baas.
Dat je een 58jarige met een slechte rug niet als toezichthouder in het openbaar vervoer kunt inzetten is bij de huidige agressie van vooral jongeren wel duidelijk. Bovendien is er geen geld voor: het openbaar vervoer wordt door de overheid zodanig afgeknepen dat extra toezicht er gewoon niet inzit. De kaartjes zijn immers al duur genoeg.
Het belangrijkste beletsel om deze mensen zinvol betaald werk te laten doen is dat ze teveel kosten. Elk bedrijf probeert, gedwongen door de concurrentie, zo scherp mogelijk te calculeren. Zet je deze mensen in in (semi)overheidsdienst dan schreeuwt iedereen weer dat het ambtenarenapparaat uit zijn voegen groeit en dat de 'productieven' dat moeten ophoesten.
Zo is er in de loop van de tijd een schaduw-economie ontstaan, waarin ontslagen werknemers, die echt willen werken, dat buiten het zicht van de statistieken (en vaak ook van de fiscus) doen.
Er zijn veel mensen, vooral bouwvakkers en andere handige jongens, die officieel werkloos zijn, maar het net zo druk hebben als ooit. In wezen prijzen ze hun voormalige werkgevers uit de markt, want veel mensen kunnen domweg geen aannemer laten komen als er iets aan hun huis of dak mankeert. Dan brengt een 'klusser' de uitkomst. Veel WW'ers of WAO'ers handelen op vlooienmarkten en verdienen daar een behoorlijke cent bij, of ze hebben een internetwinkeltje opgezet. En zo kan ik nog wel een poosje doorgaan.
Natuurlijk zijn er ook mensen die na hun ontslag achter de geraniums zitten te kniezen, maar volgens mij is dat (nog) een kleine minderheid. Ik geef wel toe dat hun aantal groeit sinds bedrijven meer en meer personeel afbouwen. Maar wie betaalt een 'zinvolle' bezigheid voor deze kategorie? Onze staat met zijn enorme schuld en zijn dalende belastingopbrengsten?
Hoe dan ook: Van Dam heeft bij zijn 'aanklacht' niet aan deze mensen gedacht. Zijn insteek waren de 'sjofels'. Wat die betreft houd ik vol dat je die niet kunt helpen. Sjonnie schreef hierboven dat je ze voor een paar 100 € extra nuttig werk moet laten doen, maar - als ze dat al zouden willen - zie jij een tram-toezichthouder zitten die continu in de lorum is of onder de drugs zit? Of een verpleeghulp die nooit z'n tanden poetst en zich hooguit eens per week wast? Ook al heeft-ie nog zo mooie tatouages, dat maakt hem nog niet geschikt als concierge op een school. Maar ik zei het al: dit is een probleem van alle tijden en alle culturen. In ontwikkelingslanden valt het minder op, omdat er zo velen zijn die het arm hebben. Hier is het eerder een doorn in het oog van mensen die zichzelf wijsmaken dat iedereen een "menswaardig' burgerbestaan moet hebben, ook al heeft de betrokkene daar zelf helemaal geen zin in. Net als die arme negertjes die allemaal een broek aan moesten van de missionaris.
Wat je met de nieuwe 'drop-outs', die nu het slachtoffer van de crisis zijn en zelf niet voor een bestaan op bijstandsniveau gekozen hebben, weet ik ook niet. Hun positie is vooral verzwakt doordat de WW tegenwoordig zo snel overgaat in de bijstand. Aan de andere kant is er ook nog de zogenaamde kantonrechtersformule, die bij gedwongen ontslagen op individueel niveau vaak een beetje soelaas biedt.
In ons land is de bescherming vrij hoog, en ik gun deze mensen hun uitkering zeker meer dan degenen die er jarenlang misbruik van gemaakt hebben omdat ze gewoon geen zin hadden om te werken. Maar waar een aanbod is ontstaat ook vaak een vraag. Wie weet krijgen we aantal voorzieningen weer terug die we jaren geleden wegbezuinigd hebben? De koffiejuffrouw in plaats van de koffieautomaat? De toiletjuffrouw in plaats van het 'zelfreinigende' toilet? De bakker die de broodjes aan huis laat bezorgen?
Ik maak me veel meer bezorgd over onze straalverwende jonge generatie die het allemaal aan is komen vliegen en die nooit geleerd heeft de tering naar de nering te zetten. Lening op lening stapelen en dan de maatschappij de schuld geven als ze hun huis kwijtraken of de (tweede) auto moeten inleveren. Maar ze verbellen wel honderd €'s per maand op hun mobieltje voor de gezelligheid.
Enfin, dat is een ander onderwerp.
Genoeg voor vandaag, ik moet nog wat doen.
Groet,
BT.
P.S. Jouw 'sjofel' wast, denk ik, maar 3 auto's op een dag. Dan heeft hij genoeg voor een liter sherry en verbringt de rest van de dag op een bank in het park. En jij maar werken...
;)