Je kunt overal een mooi verhaal van maken. De werkelijkheid was een ietsje anders.
Tegen de zin van de buurtbewoners moest het park teruggebracht worden naar de tijd van aanleg. Dit alles onder leiding van een tuinarchitecte van elders. Mooie uitgegroeide bomen moesten daarvoor sneuvelen, want die bomen stonden er toen niet. Knotwilgen hoorden er niet langs de sloot, maar waren dus wel doelmatig als afscheiding van de drukke Middenweg, en ze waren geliefd.
De schitterende Rododendrons waren opeens ook taboe.
Organiseren van bijeenkomsten maar weer om de onwelwillende maar van het park gebruikmakende omwonenden te overtuigen van het zinvolle van de ...duur uitvallende...vernieuwingen, en toen dat niet lukte gewoon maar uitvoeren.
De eigenaren van het tuincentrum werden uitgekocht, hun adviezen over hoe het park droog te houden, waar zij generaties ervaring mee hadden, werden in de wind geslagen door eigenwijze ondernemers, zodat er na veel water overlast, besloten werd tot draineren met de beton methode.
Mooie verhalen? Het park kreeg dwars door het midden een brede asfaltweg, was dat dan ooit zo , ooit toen een welvarende bevolking zich zomers uit de drukke stad terugtrok om stilte te ervaren en schone lucht in te ademen. De tijd dat de Watergraafsmeer nog niet geannexeerd was door Amsterdam? En zelfstandig bepaalde hoe onderhoud gepleegd dient te worden?
Ja die ene tuinman bleef er over. Hebben ze blijkaar een goede aan, en de rest werd ontslagen.