luchtschip schreef op 20 augustus 2020 13:44:
De coronatest schat immers ook de hoeveelheid virus, door te tellen hoeveel keer het monster chemisch moet worden ‘opgekrikt’ voordat het virus-RNA meetbaar is. ‘En wat we zien is doorgaans gigantisch hoog. Genoeg voor miljarden viruspartikels, of toch zeker tienduizenden’, zegt Niesters. ‘Die komen niet zomaar aanwaaien, die ontstaan in je keel of neus.’
[/quote]
Kwantitieve analyse van de viral load vindt er dus plaats: maar waar ligt de drempel voor "gigantisch hoog" ?. Is er een probleem bij "zeker tienduizenden viruspartikels" of bij "miljarden viruspartikels" ( orde van grootte maar liefst factor 10e5 )?
[/quote]
Is er verdacht weinig RNA, ‘dan testen we de cliënt nog een keer, ter controle’, legt Niesters uit. Bovendien hebben de mensen die zich laten testen in de regel sowieso al klachten zoals koorts of hoesten: dat zorgt voor selectie vooraf.
[/quote]
Niets gevonden ? Dan maar nog een keer testen ?
[/quote]
Ook het in de tegencultuur veel herhaalde idee dat de coronatest soms ten onrechte aanslaat op andere, verwante virussen, verwijzen experts naar het rijk der fabelen. De coronatest werkt in essentie immers net als de dna-test die een verdachte aan een misdrijf koppelt, door te kijken naar enkele karakteristieke ‘streepjescodes’ van het virus in het erfelijk materiaal. De kans op een misser is dan al snel minder dan een op één biljoen, becijfert de Australische viroloog Ian Mackay in een uitleg van de techniek. ‘En dat controleren we voortdurend, door de test op andere virussen en weefsels te proberen, in een proces genaamd validatie.’